Κινηματογραφικά

Χρήστος έγραψε: Τελικά μπορεί να ξεριζωθεί κάτι αν μας έχουν ήδη προγραμματίσει?
 
Για εμένα το νόημα βρίσκεται σε μερικές ατάκες των χαρακτήρων σκόρπιες, που ίσως και να περάσουν απαρατήρητες την πρώτη φορά που θα δεις την ταινία, αλλά καταδεικνύουν το κτήνος καλύτερα από τα ματωμένα σαγόνια του σκύλου, ή τις επιφανειακές στιγμές φόρτισης.

σωστα... εκει ξεχωριζει η ουσια απο κατι ρηχα του παπακαλιατη [εκει που 'χεσαν οι σκηνοθέτες....]

μιας και μιλαμε για σκηνοθέτες-δημιουργούς
αυτη εδω την ταινια του Νικου Κουνδουρου θα ηθελα να δω...
[αν την εχει κανεις σας τον παρακαλώ να κανει μια ''πασα'']


//Μπορντέλο//
η ονομασια μπουρδελο προερχεται απο το γαλλικο μπορ-ντελο που σημενει κοντα στο λιμανι...

Μάλον το έχω δει αλλά δεν θυμάμαι και πολλά. (χαλάλι το ευρά στην ερτ, ποτέ δεν παραπονέθηκα)

Και μόνο που έκανε το Δράκο όμως μου φτάνει.

Η μεταφορά του "Λι" του Καββαδία. Φυσικά που να το ήξερα αν δεν το έπαιζε και αυτή η χαμένη η Ερτ κάποτε?



48:10 και 48:49. Δύσκολο να είσαι ένα μικρό γατάκι μερικές φορές... 

Πολύ πλάκα εκεί με τις λίμνες και από που έπρεπε να είναι η θάλασσα

Ο ναός Επικούριου Απόλλωνα. Αν ποτέ τον ξεσκεπάσουν πρέπει να πάω...



καλά που ήρθε και ο γάλλος να κάνει κάτι. Και μια ακόμη ταινία του που θα ξαναδώ

 
Από τις ταινίες του έχω δει τις περισσότερες. Ποτέ δεν τον παρακολούθησα από κοντά, παρά μόνο από τις εντυπώσεις που μου άφηναν οι ταινίες του μετά την θέαση και από σκόρπιες εμφανίσεις του στην τηλεόραση.
 
Έ να πω, πως παρόλο που έχει κάνει μια από τις ποιο αγαπημένες μου ελληνικές ταινίες (Όλα Είναι Δρόμος), δεν μου γέμιζε το μάτι ποτέ. Από παλιά μου είχε δημιουργηθεί μια αίσθηση του υπεράνω και δήθεν αν μπορώ να το θέσω έτσι.
 
Είμαστε δηλαδή ιντελεκτουέλ εμείς και οι παρέα μας, και μπορούμε να κοιτάμε και λίγο από επάνω τα άμοιρα μπαναλ όντα (εσάς δηλαδή). Δεν με έπεισε ποτέ η παρουσία του πως δεν κουβαλά κάτι το –όχι και τόσο- αδιόρατα σνόμπ.
 
Συνεχίζοντας να γράφω υποκειμενικά και με κάποια εμπάθεια ίσως απέναντι του να πω –και ας σας φανεί πως τώρα εγώ κάνω το έξυπνο- ότι ήμουν σίγουρος πως κουβαλά και αυτός την μιζέρια και το κόμπλεξ του «επαρχιώτη».Συνήθως τέτοιοι άνθρωποι είναι σνομπ, συγκαλυμμένα ή όχι και τόσο. Καμιά φορά τους βγαίνει και χωρίς να το καταλαβαίνουν.
 
Και κατά την γνώμη μου τουλάχιστον, επιβεβαιώθηκα όταν σε μια εκπομπή ήρθε και η κουβέντα για τις «Νύφες» (που δεν έχω δει) και φυσικά καθώς λέει και το γνωμικό –η π… θέλει να κρυφτεί, μα η χαρά δεν την αφήνει- φρόντισε ο δημιουργός να μας υπενθυμίζει στο ενδιάμεσο, ακόμη και όταν δεν κολλούσε και εντελώς στον χρόνο, πως στην παραγωγή συμμετείχε και ο Scorsese… Ανεξάρτητε, ιντελεκτουέλ, χαλαρέ και ανθρωποκεντρικέ Βούλγαρη, ο Scorsese βρε, το είπαμε, το εννόησα, μην το επαναλαμβάνεις!
 
Και μετά πήγα και είδα το «Ψυχή Βαθιά». Πολυσαλάτα Rio-Mare. Δεν περίμενα, -πόσο μάλλον από τον συγκεκριμένο- να θίξει το θέμα επιτέλους όπως πρέπει, μέχρι το κόκαλο. Τόσα χρόνια μετά, η εμπάθεια και ο σκοταδισμός εκατέρωθεν καλά κρατούν. Μια φορά είπα να το δω βαθύτερα και τα παράτησα οφείλω να πω. Είναι τόσο τρομερή και φοβερή ιστορική περίοδος, τόσο αισχρή, που δεν ξέρω σε πόσες γενιές ακόμη ίσως αρχίσουμε να ψελλίζουμε την αλήθεια.
 
Και ο Βούλγαρης τι να κάνει? Μας είπε μια χαϊδεμένη ιστορία, με τους κακούς να είναι οι αγγλοαμερικάνοι και εμείς τα θύματα. Πάλι. Παναγίες. Πάλι.
 
Από την μια λέει, δεν μπορούσε να κάνει τον Ριαν, ούτε και ιστορικός είναι. Από την άλλη μας έδειχνε την ιστορία μέσα από τους ανθρώπους , αλλά είχε κάνει και αρκετή έρευνα συνάμα σε αρχεία. Είναι μυθοπλασία με ιστορικές αναφορές? Είναι ωραιοποίηση της κατάστασης? Είναι να περάσουμε λίγη ώρα στην οθόνη? Είναι δοκίμιο ενός νέου κινηματογραφιστή?
 
Και πιστολίδι έπεφτε όμως όσο επέτρεπε η παραγωγή, και τα αδελφάκια παρακολουθούσαμε από την άλλη στο δράμα τους. Και μετά ήρθε και το τελικό χτύπημα.
 
Η λεπτομέρεια, που εμένα μου έδειξε τουλάχιστον πως κάνουμε μια ταινία εντυπωσιασμού και εντελώς ρηχή. Αυτός που έκανε έρευνα, αυτός που βασάνισε το πράμα, μας πετά και στα μούτρα πως πρώτη φορά στην ιστορία, στα ελληνικά βουνά δοκιμάστηκαν οι ναπάλμ, με την ευγενική χορηγία των έξωθεν κακών φυσικά όπως πάντα.
 
Έλεος κύριε Βούλγαρη, με τέτοια πυροτεχνήματα και ανακρίβειες προχωράν μπροστά και τα δελτία ειδήσεων, κρίμα. Πολύ κρίμα.
 

εγω νομιζω οτι ειναι θεμα οικονομικο...
αυτες οι ταινιες του Παντελη ειναι τολμηρες μεν,,, φτωχες δε..

η ταινια ''ολα ειναι δρομος'' δεν ηταν απαιτητική σε θέμα μπατζετ ενω
το ''ψυχη βαθια'' για να αποδωσει θα επρεπε να εχει το μπατζετ του ''ο εχθρος προ των πυλων'' με αμφιβολη ομως εισπρακτική επιτυχία..

ετσι εξυπνες παραγωγες στην ελλαδα ειναι οπως
αυτη ''εφαπαξ''

Το θέμα είναι και οικονομικό, αλλά ο συγκεκριμένος νομίζω πως μας πλασάρει από την πρώτη ταινία του την ματιά από τον βίωμα των ανθρώπων. Αυτό είναι θέση αν θέλεις να την ακολυθήσεις και είναι άσχετη με το χρήμα. Και νομίζω πως τέτοιο προφίλ έχτισε.

Αλλιώς, αν είναι καταπιεσμένος εφετζης, και θα ήθελε να κάνει σινεμά για το εφέ και την εικόνα και μόνο (πχ, ο Ραιαν τι άλλο είναι? εικόνα μόνο. Αν θες να δεις τον πόλεμο από την μεριά των ανθρώπων βλέπεις Φούλερ ας πούμε, η την ταινία του Μάλικ για να το πάμε και αλλού), να μας το πει και να μην είναι τόσο κομψευόμενος.

Όχι Νίκο, και χρήμα να είχε θα έκανε την ίδια με ποιό πολλά εφέ. Τέτοια παπαρολογία για ένα τόσο τρομερό και φοβερό θέμα δεν την περίμενα. Αν κανείς δεν έχει κότσια να το πιάσει ας κάνει τίποτα άλλο.

 
Ο Claude Lelouch αν και έχει πολλές ταινίες στο ενεργητικό του, είναι γνωστός ίσως μόνο από την ταινία «A Man and a Woman» (1966) για την οποίο και βραβεύτηκε στο φεστιβάλ Καννών, και επίσης πήρε το Όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας και σεναρίου. Το μουσικό θέμα του Francis Lai για το «A Man and a Woman», σίγουρα το έχουν ακούσει οι πάντες κάποια στιγμή.
 
Ωστόσο Ο Claude Lelouch έχει ασχοληθεί πολύ και με το ρεπορτάζ και ήταν ένας από τους πρώτους που κατέγραψε κρυφά με μια κάμερα την καθημερινότητα στη Σοββιετική Ένωση. Επίσης έχει καλύψει το Le Mans και το Tour de France.
 
Αυτή η αγάπη του για το θέ(α)μα ίσως και να του έβαλε την ιδέα να γυρίσει την μετέπειτα cult μικρού μήκους C'était un rendez-vous, (1976) όταν κατά πως λέει η ιστορία, του είχε περισσέψει μια μπομπίνα ταινίας από ένα άλλο γύρισμα.
 
Αποτέλεσμα ένα 8+ λεπτών μονοπλάνο, όπου βλέπουμε μέσω μιας κάμερας προσαρμοσμένης στον προφυλακτήρα ενός αυτοκινήτου, την διαδρομή του μέσα από το άδειο Παρίσι ένα Αυγουστιάτικο ξημέρωμα με φοβερή ταχύτητα (τουλάχιστον για διαδρομή εντός μια πόλης) για να καταλήξει στην Μονμάρτη όπου τον περίμενε η καλή του.
 

 
Η ταινία κυκλοφόρησε επίσημα μόλις λίγα χρόνια πριν. Έως τότε κυκλοφορούσαν μόνο μερικές πειρατικές κόπιες και αυτό συνέβαλε φυσικά στην δημιουργία ενός νέου αστικού μύθου που ούτε ο ίδιος ο σκηνοθέτης ξεδιάλυνε σε ποιο πρόσφατες συνεντεύξεις.
 
--Τι αυτοκίνητο χρησιμοποίησε? Πολλοί πίστευαν πως ήταν μια Ferrari 275 GTB με προσαρμοσμένο ένα γυροσκοπικό μηχανισμό για την σταθεροποίηση της κάμερας. Τελικά πολύ αργότερα κυκλοφόρησε μια φωτογραφία που έδειχνε μια απλή βάση προσαρμοσμένη στη αυτόματη 450SEL6.9 Mercedes του Lelouch. Η αερανάρτηση της Mercedes ήταν αυτή που έκανε τη δουλειά εν τέλει. Μετά ντουμπλάρισε τον ήχο με αυτόν της μηχανής μιας Ferrari πολύ πιθανό.
 

 
--Ποιος οδηγούσε το αυτοκίνητο? Προσέλαβε οδηγό ή οδηγούσε ο ίδιος? Νέφος και πάλι.
 
--Πόσο έτρεχε? Αναφορές για 230 σε κάποια σημεία μάλλον είναι ανακριβείς μια και ο μέσος όρος της απόστασης σε σχέση με τον χρόνο δεν βγαίνει.
 
--Έγιναν τότε δικαστήρια και τι έκβαση είχαν. Κανείς δεν ξέρει να πει σίγουρα.
 
Το ποιο επικίνδυνο, ήταν και το μοναδικό τυφλό σημείο της διαδρομής όπου περνά από την πόρτα του Λούβρου. Ίσως και μόνο για να διατηρήσει τον αστικό μύθο ο σκηνοθέτης είπε πως εκεί μόνο είχε βάλει κάποιον με ένα ασύρματο για να τον ειδοποιήσει σε περίπτωση που θα περνούσε κάποιος πεζός. Δεν δέχθηκε κανένα σήμα και συνέχισε. Τελικά καθώς μας λέει, αποδείχθηκε εκ των υστέρων πως ο ασύρματος δεν δούλευε…
 
Όπως φαίνεται δεν θα μάθουμε ποτέ όλη την αλήθεια, και για αυτό έχουν πλάκα οι αστικοί μύθοι. Και μου αρέσει πολύ η τρέλα του εγχειρήματος και καλά κάνει ο δημιουργός και διατηρεί τον μύθο. Ας βρισκόταν άλλος να το έκανε πρώτος!
 
Μέχρι πρόσφατα κάποιος είχε ανεβάσει ολόκληρο το πλάνο στο YouTube αλλά το κατέβασαν. Παρακάτω το τρειλερ:
 

 
και εδώ το τέλος της ταινίας
https://www.youtube.com/watch?v=pAg9fg_523k

αφου δεν σκότωσε κανέναν.......παλι καλά.


πλακα εχει στην τοποθετηση της καμερας που εχει βαλει μαξιλαρακια

για τους κραδασμους λογικα θελω να πιστευω...και οχι για το νικελ !!

οταν η ταινια ειναι σαν ντοκιμαντερ...
η το ντοκιμαντερ ειναι σαν ταινια...






το ηθικο διδαγμα της ταινιας κατα την γνωμη μου ειναι
οτι οσο πιο αθώος και καλος ειναι ενας άνθρωπος τοσο δυσκολεύεται
να μαθει την φυση της κοινωνιας.

ωραια ειναι η τελευταια ιστορια με τον θειο chris !!!!

H απογοήτευση ήρθε από τα πρώτα λεπτά. Βασισμένη στον πραγματικό δολοφόνο (φώτο επάνω) η ταινία για εμένα δεν μπόρεσε να αποδώσει στο ελάχιστο την προσωπικότητά του. Πολύ καλύτερα αυτή ξεδιπλώνεται μέσα από τις συνεντεύξεις του σε ένα ψυχολόγο όταν ήταν πλέον στην φυλακή. Στις οποίες προχώρησε κατά τα λεγόμενά του γιατί και ο ίδιος θα ήθελε να δώσει μια ερμηνεία για τον εαυτό του.

Έχοντας σκοτώσει πάνω από 100 άτομα με κάθε τρόπο και μέσο, και για λόγους εκτός από οικονομικούς, ακόμη και για την συγκίνηση του κυνηγιού (!) και μόνο απότελουσε ένα εξαιρετικά πλούσιο υλικό για τον σκηνοθέτη. Το μόνο που είδα στην ταινία ήταν η καλή αναπαράσταση της εποχής και τίποτα άλλο.



Οι συνεντέξεις του πραγματικού προσώπου λεν πολλά περισσότερα, απεικονίζουν πολύ γλαφυρά τη δράση του, τις δύο ζωές του, και τα ψήγματα συνείδησης που μπορεί να υπάρχουν ακόμη και σε μια τέτοια ακραία περίπτωση. Εμένα μου έδειξε πως μάλον ποτέ δεν υπάρχει μόνο άσπρο ή μαύρο, ακόμη και αν το άσπρο (ή το μαύρο) μπορεί να σκεπάζει τα πάντα, πως ότι βλέπω δεν σημαίνει πως μπορεί και έτσι να είναι πραγματικά. Πως το ταλέντο δεν μπορεί να μεταφράζεται μόνο σε καλό, και τελικά πως τα πράγματα όπως πίστευα σχεδόν από πάντα είναι εξαιρετικά πολύπλοκα ότα έχουμε να κάνουμε με τον ψυχισμό. Η λεπτή κόκκινη γραμμή είναι μπροστά σε όλους μας. Από που θα βρεθούμε είναι αποτέλεσμα πολών παραγόντων, γνωστών, άγνωστων, απρόβλεπτων.

Από όλα τα παραπάνω δεν νομίζω να είδα τίποτα στην ταινία. Μια απλή, ενταλώς επιφανειακή, γραμμική απεικόνιση χωρίς καμία ένταση και βάθος σε κανένα επίπεδο, ούτε καν αυτό της εικόνας για να περνά η ώρα.

Εδώ όλο το υλικό που έμεινε αναξιοποίητο. Τσάμπα το χρήμα για την παραγωγή. (Δώστε το στον Βούλγαρη βρε να κάνει κανά πιστολίδι της προκοπής... )

Το θέμα δεν είναι ο συγκεκριμένος Kuklinski για εμένα. Από την άλλη δεν βρίσκω πως ταιριάζει η σύγκριση με τον Δρακούλα σε πολλά επίπεδα, σε κάποια ίσως. Και το υλικό που ενοώ δεν έχει να κάνει με την ποσότητα, αυτή απλά θα βοηθούσε σε πολύ δευτερεύον επίπεδο. Τουλάχιστον σαν πρώτη εντύπωση η ταινία μου φάνηκε εξαιρετικά fast-food.

Αν πάρουμε τώρα το στερεότυπο του τι συνέβει στην παιδική ηλικία κτλ κτλ, βέβαια φένεται πως έχει μια στατιστική επανάληψη. Στατιστική όμως που σημαίνει πως και ας φένεται πως είναι ο κανόνας υπάρχουν και οι εξαιρέσεις.

Άβυσσος τα πράγματα.

αυτές οι εξαιρέσεις αξίζουν.....
οι υπολυποι που δεν δινουν αξια στην ανθρωπινη ζωη δεν βρισκω τον
λογο να αξιζει η δικη τους ζωη...

ο τυπος ειπε και κατι αλλο στο βιντεο.. οτι συμπεριφερωνταν το ιδιο ασχημα και στην γυναικα του χωρις να τον εχει πειραξει...

αυτο πιθανων να ηταν και αποτελεσμα του ''επαγγέλματος'' του που λογικα τον ακολουθούσε νοητικά στο σπιτι του... ενας γνωστος μου μπατσος κατέστρεψε τον πρώτο του γαμο την περιοδο που
υπηρετουσε στα ματ, μετα την υπηρεσια του οπου
εδερνε οποιον του εδειχναν ητε ηταν συνταξιούχος ητε φοιτητης οταν γυριζε στο σπιτι του.......εδερνε και την γυναικα του..με αποτελεσμα να τον παρατησει.

Καλά τώρα το χ... το κινηματογραφικό αλλά με την ευκαιρία δεν μιλούσα για τις καλές εξαιρέσεις μόνο. Υπάρχουν και άλλοι που μεγαλώνουν κανονικά και όλα καλά και μετά αρχίζει το πάρτυ. Όπως είπα άβυσσος και για αυτό μου την δίνουν τα εύκολα πορίσματα (γενικά σε όλα τα θέματα).

"συμπεριφερωνταν το ιδιο ασχημα και στην γυναικα του χωρις να τον εχει πειραξει..."
καλή πάσα για μια από τις ποιό αγαπημένες ταινίες μου που θα αναφερθώ ελπίζω σύντομα.

Και να συνεχίσουμε το άσχετο. Ξέρω ένα φίλο φίλου που έγινε μπάτσος ακριβώς για να δέρνει και δεν χάνει καμία ευκαιρία να το κάνει. Μάλιστα ο φίλος μου μου είπε για αυτόν και το εξής τραγελαφικό όταν ήταν μικρότερος.

Ο μπαμπάς του μπάτσου είχε βρεί στη βάρκα ένα γατάκι μια μέρα και το πήγε σπίτι. Ο μπάτσος (πριν γίνει ακόμη) και νομίζω και ο αδελφός του το βρήκαν παιχνίδι και το τάραξαν στο ξύλο. Όχι χτυπήματα αναγκαστικά, αλλά το εκσφενδόνιζαν ας πούμε στον τοίχο και άλλα τέτοια "ωραία".

Το γατάκι φένεται πως είχε πάνω από 7 ψυχές και κατάφερε και επέζησε και μεγάλωσε και έγινε μεγάλη γάτα και ζούσε κανονικά στο σπίτι.

Ε λοιπόν, είχε μάθει στον πανικό, το ξύλο να πέφτει εκατέρωθεν, (ενοώ πως δεν καθόταν και αυτό ήσυχο, έτρωγε και έδινε και έτσι κυλούσε η ζωή) που αν κάποιες φορές δεν ασχολούταν μαζί του να αρχίσουν το χαμό, πήγαινε αυτό και τους προκαλούσε και τους γρατζουνούσε να αρχίσουν το "παιχνίδι"...

Μερικά σύντομα και περιεκτικά βιντεάκια:

The Basics of Lighting for Film Noir
http://vimeo.com/61871347


Origins of Film Noir
http://vimeo.com/61679428


The Changing Shape of Cinema: The History of Aspect Ratio
http://vimeo.com/68830569


Composition Techniques for Widescreen Aspect Ratios
http://vimeo.com/68830484

Ναι, "κάθεται ο Χριστός η Παναγία και το Αγιό Πνεύμα και λένε που να πάνε εκδρομή..."

ναι χαχαχα..... αποφάσισαν να πανε εκει που δεν πανε σχεδόν ποτε...χαχα

μου άρεσαν τα νοήματα και τα υπονοούμενα του εργου.

 Aν θυμάμαι καλά γιατί το είδα όταν βγήκε, είπαν (η Παναγία ή ποίος δεν θυμάμαι) να πάνε εκεί...που δεν έχουν πάει ΠΟΤΕ και όχι σχεδόν ποτέ...

Πάντως μπορείς να δεις την ταινία και από το ένα άκρο και από το μέσον και από το άλλο άκρο.
Πολύ ωραίεες οι γαλλικές γενικά και με λίγα φράγκα εμβαθύνουν σε χαρακτήρες και ιδέες ...

Αν έχεις κάτι να πεις βρίσκεις και τον τρόπο με τα μέσα που έχεις. Όμως έχεις κάτι να πεις??? ε????

ναι.... δεν ειχαν παει ποτε... ετσι λεει το ανεκδοτο...

αυτη η ταινια λεει πολλα ομως..

μολις ειδα το elysium 

και το ''παγκοσμιος πολεμος Ζ'' 

ΕΥΤΥΧΏΣ ειδα πρωτα το ''παγκοσμιος πολεμος Ζ'' που ηταν μια σκετη μαλακια...
και 
μετα ειδα το elysium που ηταν πολυ πρωτο και ετσι στανιαρα !! 

αν ειχα δει πρωτα το elysium θα ειχα φαει χοντρό ξενερωμα...

To "Z" ειδα και εγω οντως παπαρια...
Ενα καινουργιο resident evil θα ελεγα...

Το αλλο το περιμενω για ποιοτητα πως και πως...
Δεν μπορω να βλεπω  ταινιες απο μια καμερα ενος που τραβουσε...

Τωρα τελευταια πηρα και 3d τηλεοραση και ψαχνω και για sbs...

 
Εγώ χθες τa έκαψα αλλιώς τα εγκαφαλικά κύτταρα...
Με αφορμή το παρακάτω "trailer" από το πολύ καλοστημένο παραπάνω site κάθησα και είδα και τις 3 ταινίες "Basket Case" με την σειρά .



Άσχετα με το γέλιο στις ταινίες αυτές, το θέμα των freak shows που με τον ένα ή άλλο τρόπο συνεχίζουν έως και σήμερα, νομίζω πως είναι άξιο σοβαρής έρευνας και "διαλογισμού".

Για την ιστορία υπάρχει και η ταινία "Freaks" του 1932, που ουσιαστικά οι πρωταγωνιστές της είναι πραγματικά "φρικιά" της εποχής που ζούσαν δίνοντας παραστάσεις στο Coney Island της Nέας Υόρκης.


Μια από τις πολλές ιστορίες είναι και αυτή της Julia Pastrana που ο σύζυγος δεν αρκέστηκε στα σόους όσο ήταν εν ζωή, αλλά μόλις γένησσε το παιδί τους που και αυτό της έμοιαζε και σύντομα πέθανε αυτό και η μητέρα, ταρίχευσε αμφότερους και συνέχισε το σόου...
http://en.wikipedia.org/wiki/Julia_Pastrana