Λίγο περισσότερη μουσική

Από τα αγαπημένα. Ο Morrison είχε πει πως ο ένας προσπαθούσε να παίζει δυνατότερα από τον άλλο και νομίζω πως είναι αλήθεια για τα live. Όμως ακούγεται πολύ καθαρά επίσης πως το κάναν με όρεξη.

Σήμερα χάρηκα και είπα να το μοιραστώ. Αυτή η μικρούλα με τα μεγάλα αρχ..δια είχε κάτι χρόνια να ανεβάσει βίντεο και κατά ένα τρόπο ανησυχούσα. Και να σήμερα επιτέλους ένα νέο.

Αυτό είναι απτά παλιά. Έχει σημασία αν χάνει 1-2 νότες? (και αν δηλαδή). Αυτό είναι μουσική.
Το πάθος.

οντος ειναι αστερι [ανερχομενο] η κοπελα..
βρηκα και αυτο





γενικα τα τραγουδια τοτε ειχαν προσεγμενο στιχο και οσο
ποιο ''ψαγμενος'' ο στιχος τοσο πιο διαχρονικο και το τραγουδι.

H Moe Tucker λέει, όταν σκέφτηκε πως τα κρουστά είναι για να κρατάν απλά τον ρυθμό παράτησε σχεδόν όλα τα κλαπατσίμπαλα και αρκέστηκε στα εντελώς βασικά. Σύμφωνω γενικά, ας μάθουν επιτέλους μερικοί που τα έχουν πολλά να "κρατάν τον ρυθμό" και μετά βλέπουμε.

Έχετε δοκιμάσει για παράδειγμα να παίξετε ποτέ ντέφι? Δεν είναι για όλους.

Django ο Ταραντίνο, Django σε ένα σωρό σπαγγέτι, αλλά αυτός ο Django δεν πέζεται

αμα ειναι να ξυπνησουμε τους γειτονες....

ΚΑΛΟ ΣΑΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ
καλοκαιράκι...

χαλαρα,,,,,και ερωτικα

Πως μου ήρθε τώρα? Ότι ναιναι δεν βγάζεις άκρη. Μέχρι και την RAF της Γερμανίας του 70 έμπλεξαν...

η δευτερη φωρα που ακουω αυτο το τραγουδι στην ζωη μου....

η πρωτη ηταν σε ενα φυλακιο στο στρατο. το επαιζε ξανα και ξανα ενας τυπος εκει..

WTF!!! αυτός με το μπάσο δεξιά από τη Ζωίτσα είναι ο Ντέμης Ρούσσος  

Στα σχόλια τα είπαν όλα:
1)"killer ενορχήστρωση"
2)"μήπως ο τύπος ήταν 100 χρόνια μπροστά ?.." -3)"Και περισσότερα ίσως. Παρ'όλα αυτά η μουσική του είναι επηρεασμένη σε μεγάλο βαθμό απο τον μέγα Django Reinhardt."
4)"manolis xiotis elliniki jazz-swing"
5)"Φοβερη surfιλα "
6)"αυτή είναι η εκδοχή που σκιιιιιίζει
 
και το δικό μου σχόλιο: 2:14-2:16. Κάτι τέτοια ¨μικράααα" πραγματάκια είναι που ξεχωρίζουν τον master για να μην πω τις ιδιοφυίες.

Βλεπω χρηστο απο μουσικο αυτι καλα τα πας....

Για πες ακροιβως τι ενοεις σε εκεινο το σημειο?
Την αλλαγη του δρομου?
Τις παυσεις?
Την αλλαγη ρυθμου?

Το έπιασες. Ο χρόνος, και οι παύσεις νομίζω πως είναι αυτά που ξεχωρίζουν μουσική από μουσική. Παρέα, και σχεδόν μαζί με τον χρόνο, ακολουθεί η σύνθεση των ήχων. Αυτά τα δύο είναι το μέσο για να μεταφέρεις αυτό που έχεις μέσα σου προς τα έξω.

Εντελώς τελευταία έρχεται η τεχνική που αν υπάρχει βάζει ένα ωραίο περιτύλιγμα στα δύο παραπάνω.

Μόνο η τεχνική δεν περιγράφει τίποτα από το μέσα. Για αυτό μπορείς και να ακούσεις κάποιον με μεγάλη τεχνική και να μην΄"λέει" τίποτα, ή να ακούσεις το ίδιο πράγμα, από τον ίδιο που κατέχει την τεχνική αλλά βρίσκεται σε διαφορετικές ψυχικές καταστάσεις και να είναι εντελώς διαφορετικό κάθε φορά.

Αφού άρχισα τα πολλά μπλα-μπλα, να συμπληρώσω πως είναι και δρόμος ανάποδος μερικές φορές. Η σύνθεση, (αν ακόλουθεις κάποια συγκεκριμένη και δεν αυτοσχεδιάζεις) πρέπει να έχει χώρο -και αυτή είναι μια άλλη διαφορά από σύνθεση σε σύνθεση- για να μπορείς να την ερμηνεύσεις ανάλογα με το τι κουβαλάς. Πολύ τεχνικά πράγματα (συνθέσεις) είναι πολλές φορές πολύ άκαμπτα.

Συγκεκριμένα εδώ (επιτέλους να απαντήσω!) εννοώ το "σκάλωμα" που κάνει στον χρόνο ακριβώς στο 2:15-2:16 στις 3 τελευταίες νότες πριν την νέα φράση.

ε, vaffanculo!

η τελευταία ηχογράφηση του φρεντυ μερκουρι....
μετα πέθανε...




αλλα οπως ειπε και ο ιδιος,- ποιος θελει να ζησει για παντα ??

Να θυμηθώ και λίγο από τα νιάτα μας...
 
Μια μέρα κάπου το 91, θα παίζαμε 2-3 γκρουπ (ο ένας είναι ο παρακάτω), σε αίθουσα του δήμου στην πλατεία εμπορίου στις Σέρρες. Πάω ποιό νωρίς να κάνουμε δοκιμή τον ήχο και τα παιδιά είχαν στήσει το σκηνικό.
 
Σε μία μεγάλη αίθουσα είχε ξύλινους πάγκους αποκλειστικά και μόνο γύρω-γύρω στους τοίχους, και διάσπαρτα στο πάτωμα άδεια μπουκάλια και χαρτόνια. Λέω τι είναι όλα αυτά ρε παιδιά? Και μου λεν είναι avant-garde κατάσταση...
 
Τελικά αργότερα το θέμα όντως εξελίχθηκε σε avant-garde, όταν κόλλησαν τα midi και όποιος γούσταρε έπαιρνε κιθάρες, synth, κρουστά και έπαιζε ότι του κατέβαινε...
 
Την κουρδιστή κούκλα που ακούγεται στην αρχή την γνώριζα καλά, μα ακόμη καλύτερα την ιδιοκτήτριά της...
 

 Pink Martini και μετά Rage. Όπως τρώω γλυκό-αλμυρό-γλυκό. Αποτέλεσμα υποκειμενικό boost γεύσεων από την απότομη αλλάγη... 
 
Uhhhhhhhhhhh!
 


Fuck you fuckin' sucker

Εμείς τον Καζαντζίδη, αυτοί τον Cash. Μιά ζωή ταλαιπωρία και καταφρόνια, κακούργα κενωνία...

Το τραγούδι όμως έχει πλάκα ακριβώς για τους στοίχους. Γιατί ένα αγόρι το βάφτισαν Sue???



ΆΑααααααα, ρε κενωνία....

διαβασα τους στιχους και ειχε ....πλακα..

αλλα δεν τον λες και καζατζιδη τον τυπο..

Καλά όχι ακριβώς, αλλά τα τραγούδια του΄πολύ για τον ταλαίπωρο φτώχο λεν κτλ. Και εδώ ο πατέρας που έπρεπε να τους αφήσει γιατί δεν γινόταν αλλιώς, η ζωή ήτο δύσκολη και άδικη.
 
Έχω πετύχει και ταινία 70s που έπαιζε ένα αγράμματο που προσπαθούσε να ζήσει. Φτοχωλογιά, τίμια και περήφανη...

 Αυτή με το σκελετό-παντελόνι στο πανηγύρι μπορεί την επόμενη να εμπνευστεί και από εδώ  

Δεν γνωρίζω άλλους από τους γνωστούς τουλάχιστον, που να μπορούσαν να τους φτάσουν στη σκηνή. Θέλει τσαμπουκά, τρέλα, και συντονισμό στην ίδια "συχνότητα" μεταξύ των μελών μιας ομάδας για να συμβεί. Αυτό είναι με άλλα λόγια αυτό που λέμε jam.

Πολύ καλή αντίθεση και η ολοκληρωτική απάθεια του μπασσίστα παντού και πάντα άσχετα αν όλα έπερναν φωτιά, ακόμη και τα 4 δάχτυλά στο δεξί του χέρι, αν και γενικά δεν συμφωνώ με το μπάσο να γίνεται μπουζούκι, με τον κυριολεκτικά υπερκινητικό ντράμερ. Καλά, θέλει να είσαι και 20αρης για να βοηθά το πράγμα...



...αλλά 20αρης μόνο δεν φτάνει. Ούτε τα ράσα κάνουν τον παπά. Που είναι η ψυχή βρε ξεπλυμένοι???



ΠΕΡΝΑ ΕΞΩ ΡΕ!!! Ιδού η θύρα...